ที่มาของความอ้วนของผม
สวัสดีครับ :)
วันนี้ผมจะมาเล่าให้ฟัง ว่าทำไมตอนเด็กๆผมถึงอ้วนเอาอ้วนเอา 55555
ทั้งๆที่เล็กๆเป็นเด็กผอมมาก ผอมแห้งเลยหละ
สาเหตุทั้งหมดมันเริ่มมาจาก การที่เป็นเด็กไม่ชอบกิน . . .
อ่านถูกแล้วครับ ไม่ชอบกิน 55555
จนกระทั่งมีครั้งหนึ่งตอนประมาณ 10 ขวบ ผมปวดท้อง
เรียกได้ว่าปวดเอามากๆ ไม่เคยปวดขนาดนี้มาก่อน
แม่ผมก็พาไปหาคลินิคใกล้บ้าน
ผลตรวจคือ ผมเป็น "กระเพาะบีบตัว"
(ไม่รู้ชื่อโรคจริงๆนะครับ แต่หมอบอกแบบนั้น)
(ไม่รู้ชื่อโรคจริงๆนะครับ แต่หมอบอกแบบนั้น)
หมอบอกว่า สาเหตุ เพราะไม่ค่อยยอมทานข้าว
ด้วยความคิดเด็กๆ
"เอ้าาาา ไม่กินข้าวแล้วมันปวดท้องแบบนี้นี่เอง"
"งั้นหลังจากนี้จะกินข้าว กินเยอะๆ เอาให้อิ่ม"
"อิ่ม ก็จะไม่ปวด แล้วก็จะดี"
คือคิดง่ายๆแหละครับ เลยเข้าใจว่า
"การกิน ต้องกินให้อิ่ม ให้รู้สึกแน่นๆท้อง"
มันเป็นความเชื่อผิดๆที่ไม่มีใครบอกด้วยนะว่ามันผิด 55555
กว่าจะเข้าใจว่ามันผิด ก็โน่น ใช้ชีวิตต่อมาอีก 10 กว่าปี
เข้าใจจาก การไปกินบุ๊ฟเฟ่ต์กับเพื่อนแล้วยัดจนอิ่มเกิน
ยัดจนต้องอ้วกออก
ทรมานสุดๆ
แถมตอนตื่น ก็จะปวดๆท้อง เพราะมันทำงานมาหนักทั้งคืนนั้นแหละ
เพราะเหตุการณ์แบบนี้ถึงเข้าใจ ว่ากินอะ เอาพอดีๆ อร่อย ไม่ต้องเยอะก็ได้
ความพอใจจากการกินมันเอาแค่พอดำรงชีวิตได้ก็เพียงพอแล้ว ไม่ต้อง "แน่นท้อง"
แต่ก็นะ นิสัยเสียๆมันสะสมมาเป็น 10 ปี
มันก็ต้องใช้เวลา
จนเมื่อปีที่แล้ว ผมพึ่งจะสามารถลดน้ำหนักได้จริงจัง
1 ปี ผ่านมา ลดมา 10 กิโลได้ละครับ จากน้ำหนัก 92 เหลือราวๆ 80 +/- นิดหน่อย
ผมไม่ได้ใช้ยาใดๆนะครับ มีแค่ กินให้น้อยกว่าใช้ บวกกันเริ่มวิ่งมินิมาราธอน
ทั้งหมดมีแค่นี้
ที่ทำให้ลดน้ำหนักได้
จริงๆทุกคนลดน้ำหนักได้หมดแหละ ผมเชื่อนะ
เพียงแต่เราอาจจะมีความเชื่อผิดๆของแต่ละคน
อาจจะเป็นความเชื่อแบบผมก็ได้ว่า
"แน่นท้อง = ดี"
ลองตรวจสอบความคิดตัวเองดูครับ
ลองตรวจสอบความคิดตัวเองดูครับ
ลดน้ำหนักมันไม่ได้ยากอย่างที่คิดหรอก มันยากเพราะเราคิดนั่นแหละ :)
สวัสดีครับ สู้ๆนะ
ความคิดเห็น
แสดงความคิดเห็น